Mijn paard is nooit stout!

Hoe vaak hoor jij het om je heen?

"Hou nou toch eens op!" "Doe niet zo vervelend!" "Ik zei toch, nee!"

Allemaal voorbeelden van miscommunicaties. We hebben allemaal wel eens een dag, dat we ons wat minder voelen. Je kunt wel ziek zijn, moe, of gewoon veel aan je hoofd hebben.

Belangrijker is, hoe ga je dan om mijn zo'n situatie..

Paarden zien ons als hun leider, we geven ze vertrouwen, comfort en zorgen ook voor duidelijkheid. Als we ze dat niet kunnen bieden, zijn ze vaak zelf ook een beetje 'anders'. Er word niet voor niets gezegd dat paarden ons spiegelen.

Mijn paard is nooit stout, wanneer mijn paard schrikt, ongeduldig is, of zich "abnormaal" gedraagt, dan heeft hij daar een reden voor.

Ik schiet dan waarschijnlijk ook tekort. Ik ben er dan niet geweest om hem te begeleiden, om hem te helpen, of om hem "af te leiden". Als voorbeeld;

Een aantal weken terug was ik aan het rijden, ik reed langs de lange zijde naar de hoek, op de rechter hand. Langs de gehele lange zijde, zit een muur. Maar vlak voor de hoek, kun je de stalgang in kijken. In de stalgang, zag mijn paard iemand bij een box staan. Handen omhoog, wapperend, "ksssst" roepen "naar achter". Divo schrok en we vlogen over de korte zijde. Hij sprong omhoog, bokte nog hoger en daar achteraan stond hij stil. Niet gek dus, dat ik voorover werd gelanceerd.

Even ontdaan, pakte ik Divo, die braaf bleef staan op de plek, naast mij op de grond. Hij was meer ontdaan dan ik. Ik heb hem gekalmeerd en ben er weer op geklommen. Om hem na een aantal rondjes, pas weer ontspannen te hebben.

Daarna ben ik afgestapt, om hem samen uit te stappen, zoals we altijd doen. De betreffende dame, die in de stalgang stond te wapperen met haar handen, zei tegen mij "Wat was hij bol he, waar sloeg dat op".

Ik voelde hoe boos ik werd van deze uitspraak. Maar besloot dat voor me te houden.

Divo was niet stout! In tegendeel. Hij schrok en gaf daarop een reactie. Dat mag toch?! Ik geef ook een reactie als ik schrik.

Dit was weer een wijze les, ik ben mezelf bewust, dat ik te veel op aan het gaan was in ons moment. Ik was even afgeleid doordat we zo fijn aan het rijden waren. In dat kleine, onoplettende ogenblik gebeurde het. De volgende keer kan ik het dan voorkomen, door even vooruit te blijven kijken en de buitenwereld te blijven scannen. Ook daar zal een deel miscommunicatie zijn, fout gemaakt, maar ik heb weer geleerd.

Toch heb ik mijn best gedaan, om dat moment goed af te sluiten. Divo gerust te stellen, want ondanks dat ik op de grond lag. Was hij degene die het meest verward was. Dat zelfvertrouwen hebben alle paarden nodig, dat we niet boos worden. Maar ze helpen wanneer er iets mis gaat.

Ik zie dagelijks veel grotere, communicatie problemen. Problemen, waarbij het paard "stout" is, volgens de eigenaar.

Paarden die geslagen worden, omdat ze "niet luisteren". Paarden waar naar geschreeuwd word, uit pure onmacht van de persoon die er bij staat.

Vergeet niet dat je paard leiding nodig heeft. Je inzichten, je steun en je hulp. Straf hem niet, uit jouw onmacht, of onkunde. Maar begeleidt hem, stel hem gerust! Voel elkaar beter aan. Je paard is niet stout!

Als je denkt dat hij stout is, probeer je dan eens te bedenken, "Waarom heeft hij dit gedaan" en "Kan ik iets doen, om dit de volgende keer te voorkomen?"

Alles gebeurd met een reden, probeer er van te leren. Anders is het voor niets gebeurd.