Levensgevaarlijk, of niet begrepen?

El Divo is naast mijn paard, ook mijn beste vriend en wij kunnen samen lezen en schrijven. Graag neem ik jullie mee in ons sprookje.

Oktober 2018,

Ik was op zoek naar een 'projectje' voor mezelf. Divo kwam op mijn pad en ik ben bij hem gaan kijken. Het ging om een paard met een opstapprobleem, de man waar ik hem kocht, was heel vriendelijk en vertelde mij eerlijk over zijn verleden. Hij heeft duidelijk een opstap probleem ontwikkeld en heeft meermaals mensen van zijn rug geworpen.

Het paard stond op de wei, plaatje om te zien, geen gebrek te bekennen aan de benen. Even los in de bak, want ja de beweging dat is wel belangrijk. Wauw wat een beweging, hij liet zichzelf even van zijn beste kant zien.

Toch besefte hij dat wij hem aan het bekijken waren, rende op me af en legde zijn neus in mijn handen.

Dit is hem! Mijn paard!

Na een lang gesprek met de eigenaar, ging ik naar huis om na te denken. Halverwege mijn reis, werd ik gebeld. Ik werd niet verboden om het paard te kopen, maar de verkoper zei dat hij niet zou willen dat ik er een ongeluk mee kreeg. Hij verkocht het paard dan ook liever niet dan wel.

Een beetje ontdaan en verward, vervolgde ik mijn reis. Thuis had ik toch besloten het niet te doen. Want hoe gevaarlijk is een paard, als de eigenaar hem liever niet aan je weg wilt doen.

Na deze beslissing heb ik alleen maar spijt gehad. Ik geloof er in dat dingen gebeuren met een reden en dat soms iets gewoon zo moest zijn.

Ik heb weken letterlijk slapeloze nachten gehad van deze beslissing en me continue afgevraagd, of ik de verkoper toch niet op moest bellen.. Maar ik durfde dat niet.

Divo heeft op mijn pad moeten komen, want begin 2019 gingen wij hem toch ophalen in Friesland!

Mei 2019

In de eerste maanden, heb ik heel rustig opgebouwd. Onze band groeide met de dag en we waren een goed team.

Heel veel grondwerk en longeren, ik werd vaak 'de bomenknuffelaar' genoemd.

Maar voor mij was dit de aanpak, zijn aanpak, onze aanpak!

Ik kon zelfs opstappen en met hem rijden. Divo heeft nog nooit geprobeerd om mij er af te gooien. Ik was blij, zou hij mij op vertrouwen op zijn rug laten? Ik denk het wel en ik ben daar tot de dag van vandaag van overtuigd!

Maar toen... de ellende begon, Divo leek pijn te hebben aan zijn rug, de eerste gedachten was spierbevangen, maar was dat ook zo? We hebben maanden van onzekerheid gehad, dierenarts bezoeken, naar de kliniek en op 'vervroegd pensioen'.

December 2019

Na alles onderzocht te hebben, meerdere artsen gesproken te hebben en na een teken van boven, durfde ik het aan.

Ik ging opnieuw naar de kliniek, misschien had Divo behoefte aan een operatie aan zijn rug.. Een paard van 10 laten inslapen? Nee dat is onzin! Voor mij was rijden niet belangrijk, maar een pijnvrij leven wel. Voor altijd pijn vrij. Ik haalde Divo op van de wei en was klaar voor meer slecht nieuws.

Tegen verwachting in, daar was het, goed nieuws! Nieuwe foto's en nieuwe perspectieven. 'Dit paard ga ik niet opereren, met deze bouw en deze foto's zal er waarschijnlijk geen pijn zijn'.

Huilen, huilen, huilen. Wat moest ik nou doen? Waarom heeft hij dan pijn gehad? Zit er iets in zijn SI gewricht? Heeft hij iets anders in zijn rug? Alles spookte door mijn hoofd.

Dus op de scan, daar kwam niks uit en de foto's waren beter als de vorige.

'Aan de slag, dit paard is veel te mooi om stil te staan. Niks pensioen.' liet ik mij vertellen door de arts. Waarschijnlijk heeft hij last gehad van hevige spierpijn en toonde hij daardoor zulke rugklachten.

Januari 2020

Ik heb Divo opgehaald van zijn pensioenplek. Ben via de kliniek naar stal gereden.

Heb hem langzaam weer opgepakt, aan de longeerlijn en begon een ruime maand later opnieuw met 'zadelmak maken'.

Maart 2020

Divo bleef spanning houden met het rijden en ik twijfelde toch aan pijn in de rug.

De arts kwam op visite, die zag geen enkele indruk van pijn. De osteopaat kwam langs en maakte hem lekker los in het lichaam. Nu denk ik, dat kan natuurlijk ook niet anders. Hij heeft deze ontspanning nooit gekend..

April 2020

Alles gaat beter, hij staat eindelijk op de paddock paradise. Dag en nacht met vriendjes buiten. Hij is rustig, vriendelijk en laat zich fijn rijden.

Geen spanning, geen stress, geen protest, geen pijn.

Maar ook geen opstapprobleem!

Wij genieten elke dag, wij doen dingen samen. Beslissen per dag wat we doen, lezen elkaars emoties. Wij rijden, longeren, maken buitenritjes, genieten, doen grondwerk, vertrouwen elkaar!

Ik durf oprecht te zeggen dat we gelukkig zijn!

El Divo, jij verrijkt mij. Jij leert mij 1000 dingen, bedankt dat je mijn leermeester bent!

Laat mij de bomenknuffelaar zijn, laat iedereen mij gek vinden! Onze band van vertrouwen is fantastisch. Hij die niet tegen druk kan, maar op vertrouwen alles voor je wilt doen!

Ik ben ik en ik heb van mijn 'levensgevaarlijke' paard, een vriend en een rijpaard gemaakt!

Was Divo dan levensgevaarlijk? Of gewoon niet begrepen?